پزشکان برتر

 

علت دقیق فیبروم رحم مشخص نیست. اما این عوامل ممکن است در آن نقش داشته باشند:

• تغییرات ژنی. بسیاری از فیبروم‌ها حاوی تغییراتی در ژن‌هایی هستند که با ژن‌های سلول‌های عضلانی رحم معمولی متفاوت است.

• هورمون‌ها. دو هورمون به نام‌های استروژن و پروژسترون باعث می‌شوند بافت دیواره داخلی رحم در طول هر چرخه قاعدگی ضخیم شود تا برای بارداری آماده شود. به نظر می‌رسد این هورمون‌ها به رشد فیبروم‌ها نیز کمک می‌کنند.

  فیبروم‌ها نسبت به سلول‌های عضلانی رحم معمولی، حاوی سلول‌های بیشتری هستند که استروژن و پروژسترون به آنها متصل می‌شوند. فیبروم‌ها پس از یائسگی به دلیل کاهش سطح هورمون‌ها، تمایل به کوچک شدن دارند.

• سایر فاکتورهای رشد. موادی که به بدن در حفظ بافت‌ها کمک می‌کنند، مانند فاکتور رشد شبه انسولین، ممکن است بر رشد فیبروم تأثیر بگذارند.
• ماتریکس خارج سلولی (ECM). این ماده باعث می‌شود سلول‌ها مانند ملات بین آجرها به هم بچسبند. ECM در فیبروم‌ها افزایش می‌یابد و آنها را فیبری می‌کند. ECM همچنین فاکتورهای رشد را ذخیره می‌کند و باعث تغییرات بیولوژیکی در خود سلول‌ها می‌شود.

پزشکان معتقدند که فیبروم‌های رحمی ممکن است از یک سلول بنیادی در بافت عضلانی صاف رحم ایجاد شوند. یک سلول واحد بارها و بارها تقسیم می‌شود. با گذشت زمان، به یک توده سفت و لاستیکی تبدیل می‌شود که از بافت اطراف خود متمایز است.

الگوهای رشد فیبروم‌های رحمی متفاوت است. آنها ممکن است به آرامی یا سریع رشد کنند. یا ممکن است در همان اندازه باقی بمانند. برخی از فیبروم‌ها دچار جهش رشد می‌شوند و برخی دیگر خود به خود کوچک می‌شوند.

فیبروم‌هایی که در دوران بارداری تشکیل می‌شوند، می‌توانند پس از بارداری کوچک شوند یا از بین بروند، زیرا رحم به اندازه معمول خود برمی‌گردد.